Je komt ze overal tegen: bij de supermarkt, in de wachtkamer bij de huisarts of op straat. Veel mensen groeten elkaar; Borne is een vriendelijk dorp. Elk mens heeft zijn eigen unieke verhaal waaruit blijkt dat die persoon niet ‘zomaar’ een dorpsgenoot is.

Als je als tachtigjarige nog steeds in de competitie voor tafeltennis mee kunt spelen, dan mag je toch wel zeer vitaal worden genoemd.

We hebben het hier over Henk Berghuis die tachtig jaar geleden in Winterswijk, vlakbij de Duitse grens, als derde van een gezin met vier kinderen werd geboren. En hoewel hij de oorlog als jong knaapje enkel vanuit nieuwsgierigheid beleefde was hij wel onder de indruk hoe hij vanaf het dak van zijn ouderlijke woning zag hoe het nabij gelegen station werd gebombardeerd.

Tot hun grote verdriet overleed hun moeder al op 39-jarige leeftijd. Dit tekende het jonge gezin, temeer omdat dit toen verzorgd werd door steeds wisselende huishoudsters. Totdat er iemand kwam die gebleven is doordat vader met haar in het huwelijk trad. Met haar kon een goede band worden opgebouwd. Een band die Henk tot haar dood met veel respect heeft onderhouden.

Omdat de Mulo in eerste instantie geen succes bleek voor Henk, besloot hij voor een  opleiding in de elektrotechniek te kiezen aan de Ambachtschool. Na eerst zijn militaire dienstplicht te hebben vervuld kreeg hij een baan bij Hollandse Signaal als medewerker bij de afdeling Keuring van ingekomen goederen. Hier werden alle elektrische materialen, alvorens deze gebruikt werden, van tevoren gekeurd. Na een jaar solliciteerde Henk intern naar de functie van assistent inkoper van elektrotechnische materialen. Op vijfenvijftigjarige leeftijd zwaaide hij af als chef inkoper. Voor deze baan maakte hij vele reizen naar verre bestemmingen. Henk praat hier nuchter over, want hij heeft het hotelleven niet altijd als even prettig ervaren. Niettemin heeft hij op deze manier veel van de wereld gezien.

Toen in zijn jonge jaren op zekere zondag een meisje de kerk binnen kwam stappen, viel zijn oog direct op haar. Dit meisje, Joke genaamd, die vanuit Emmen op familiebezoek was in Winterswijk, werd zijn latere vrouw. Samen kregen ze drie zoons en vier kleinkinderen.

Henk is altijd erg sportief geweest. Op jeugdige leeftijd voetbalde hij al in Winterswijk en toen hij later bij Signaal werkte en een avondstudie volgde, ging hij tussentijds turnen. Toch lag zijn grote liefde bij tafeltennis. Op de L.T.S. speelde hij al competitie vanuit de schoolvereniging. Tijdens zijn militaire diensttijd gebruikte hij alle vrije tijd om te trainen en later bij Signaal werd hij lid van de tafeltennisvereniging totdat deze werd opgeheven. Daarna werd hij lid van tafeltennisvereniging Brookhoes in Bornerbroek waar Henk nog steeds actief lid is. “Ik ben een fanatiek baasje” zegt hij van zichzelf. Maar Henk, wiens vrouw in 2001 jammerlijk overleed, ervaart het tafeltennissen als erg plezierig. Het zorgt tevens voor de broodnodige afleiding en invulling. “Doordat ik altijd sportief ben geweest ben ik gezegend met een prima conditie” laat Henk weten. Dit komt hem goed van pas als hij zijn eigen tuin en tevens die van zijn zoon verzorgt.

Ook heeft Henk zich altijd actief opgesteld binnen de vereniging door zich in te zetten  als bestuurslid. En binnen de kerk heeft hij als voorzitter van de stichting ook zijn steentje bijgedragen.

Henk is vast van plan nog een hele poos zo door te gaan.

TSp.