Sinds 2006 schrijft ze voor de Bornse Courant. Haar rubrieken worden gretig gelezen. Nu na al die jaren vindt ze het goed geweest. Vorige week stond de laatste aflevering van Zomaar een dorpsgenoot in deze krant. Truus Spit legt de pen neer.

De gesprekken met mensen heeft ze altijd heel erg leuk gevonden, vertelt ze aan de keukentafel van haar woning. ‘’Ik ben een mensenmens, geniet ervan om mensen te ontmoeten en heb belangstelling voor datgene wat hen bezighoudt.’’ Net als tijdens dit gesprek met de Bornse Courant, gezellig met een kop koffie en een heerlijke stroopwafel tegenover elkaar aan tafel. Truus voelde zichzelf geen journalist, geen nieuwsjager, ze wilde liever, bescheiden als ze is,  zelf haar onderwerpen kiezen en haar eigen rubriek invullen, op een geheel eigen manier. Zo zijn heel wat Bornenaren in de Bornse Courant terecht gekomen. Het eerste verhaal dat ze schreef handelde over haar eigen zoon die zijn geluk zocht in Frankrijk en daar een boerenbedrijf met camping opstartte.  Het werd de rubriek: Het hart achterna. ‘’Ik vond dat best wel spannend, want ik had eigenlijk nooit geschreven. Per toeval was ik bij de krant gekomen. Samen met Gerda Venema zochten we publiciteit voor het jubileumconcert van Cantabilé en tijdens dit gesprek werd ik overgehaald om zelf te schrijven!’’ lacht ze. Maar dat ze talent had, werd al snel duidelijk. Na de eerste serie volgde: Bornse vrouwen voor het voetlicht; De mens achter het raadslid, de disciplines in het Dijkhuis, de Wereldwinkel en de rubriek Kanjers waarin kinderen aan bod kwamen, die zich op een bepaald gebied onderscheiden. Tot slot: Zomaar een dorpsgenoot, een rubriek waarin ze eindeloos markante en opvallende dorpsgenoten in het zonnetje zet. Bovendien heeft ze heel wat diamanten bruidsparen belicht en op de foto gezet.

‘’Nooit iets plaatsen zonder toestemming”

Een scala aan verhalen over de meest uiteenlopende onderwerpen, van mensen in het vrijwilligerswerk tot mensen met een bijzondere passie, van jong tot oud, allemaal opgenomen in gesprekken aan de keukentafel, veilig bij mensen thuis. Het interview dat de meeste indruk op de redacteur maakte, was met Christel Bosman, opgegroeid in Borne, die als arts is uitgezonden naar het noorden van Afghanistan en daar op 3000 meter hoogte, onder zeer primitieve omstandigheden,  probeert de gezondheidszorg naar een hoger niveau te tillen.

‘’Ik heb respect voor dit soort mensen die met zo’n enorme passie aan het werk zijn, dat ze zichzelf helemaal wegcijferen!’’

Na een interview moet het gesprek op papier gezet worden. De redacteur is hierin heel precies en nauwgezet. Het verhaal moet kloppen en de juiste informatie bevatten. ‘’Voordat het geplaatst werd liet ik het concept altijd lezen. Eventuele fouten konden dan nog gecorrigeerd worden. Geen enkel artikel is geplaatst zonder de goedkeuring van degene die geïnterviewd is!’’ benadrukt ze. ‘’In een gesprek vertellen mensen ook dingen die ze eigenlijk niet kwijt willen. Dan is het goed om dit samen te bespreken.’’

Vorige week de laatste aflevering van ‘’Zomaar een dorpsgenoot’’. Truus heeft hiervoor een gesprek gehad met Gé Nijkamp, deskundige op het gebied van de lokale en regionale historie. Een passende manier om de serie maar ook het jaar af te sluiten.