door Annemarie Haak

 

Het zou een flitsende première worden, compleet met rode loper, limousine, media en alle toeters en bellen die je maar kunt bedenken. Maar sinds de nieuwe Coronamaatregelen bekend gemaakt werden, ging er een dikke streep door de plannen. Geen honderd mensen in de zaal maar slechts dertig!

 

Hans Mulder en Jan Kolner zitten er verslagen bij. Ze hadden zo graag alle sponsoren, de media en overige betrokkenen om half twee zondagmiddag willen verwelkomen in het Kulturhus, maar voelen zich nu verplicht om de première te beperken tot de cast en de crew. Ook de avondvoorstelling die reeds was uitverkocht is slechts toegankelijk voor dertig personen. Het Kulturhus zoekt naar alternatieven om de film te vertonen.

 

Ook ik, als verslaggeefster van de Bornse Courant had een uitnodiging gekregen. Om alvast een aankondiging te schrijven, was ik bij de makers op bezoek en daar kreeg ik als voorproefje de film al voorgeschoteld. Het boek had ik al gelezen en tevens al eerder een artikel geschreven over Lina. Maar toen ik de beelden op het scherm zag, kreeg ik toch wel kippenvel. Het verhaal, de indringende beelden, het grijpt je aan. Lina, een meisje met een beperking heeft het niet gemakkelijk. Haar vader is een agressieve alcoholist die het leven ondraaglijk maakt. Dat wordt nog eens verergerd door haar zus die borderline heeft. Na de scheiding gaat Lina op zoek naar vrienden, maar vlucht ze ook in  een chatsite op haar computer met alle gevolgen van dien. De film speelt zich af in de omgeving, heel herkenbaar zijn de flats in de Hengelose Es, hotel de Sevenster in Delden en de accommodatie van de voetbalvereniging Neo. Het brengt het verhaal heel dichtbij. We weten het immers allemaal wel, de slechteriken op internet, we lezen het dagelijks in de media. Maar nu komt het wel heel dichtbij..! Het komt echt binnen!

 

‘’Deze film moet de discussie op gang brengen’’

 

Hans Nijhof, de auteur en Karin Nijhof van Aveleijn zijn al jaren bezig om deze film te realiseren. ‘’Zo’n vijftien jaar geleden presenteerden we Idols voor cliënten van deze organisatie. Het werd een doorslaand succes. Dat bracht ons op het idee om een film te maken met mensen met een beperking,’’ verklaart Mulder. Diverse fondsen werden aangeschreven en vele toezeggingen kwamen binnen. Helaas kon de productie om een aantal redenen die doorgaan en toen een paar grote financiers zich terugtrokken, probeerde Mulder met de verkoop van het boek alsnog geld binnen te halen. Het moest uiteindelijk met een kleiner budget. Jan Kolner, de maker van de oorlogsdocumentaire Nooit Verteld bood aan het camerawerk voor zijn rekening te nemen en de opnames gingen van start. Zo’n anderhalf jaar werd er intensief gewerkt. Geen professionele acteurs maar goed spelende amateurs, die zich in hun rol inleefden. Verschillende verhaallijnen werden uitgezet en uiteindelijk werd de film in een bovenkamer bij Jan Kolner gemonteerd. Lina is een film met een boodschap, een film die het publiek aan het denken zet, de discussie uit wil lokken.

Dat wil Mulder ook. Na de openbare vertoningen in het Kulturhus wil hij op bezoek bij scholen. De film laten zien en met leerlingen in gesprek. ‘’Niet alleen om de gevaren van internet te bespreken maar ook om aandacht te vragen voor mensen met een beperking. Acceptatie kan veel leed verzachten!’’

Kaarten voor Lina zijn te bestellen bij het Kulturhus.