door Annemarie Haak

Het lijkt wel haast het begin van een sprookje, maar voor Emiel Runhart is het realiteit. Als jongetje van een jaar of vijf, legde hij een gevonden kastanje in een boterbakje vol met vochtige  watten. Hij verzorgde zijn schat goed en zag dat er een klein plantje begon te groeien. Dat werd vervolgens in de tuin geplant toen het wat groter was geworden. Emiel was trots op het resultaat en volgde de groei op de voet. Het plantje groeide gestaag, de stengel werd dikker en langzaam maar zeker ontstond er een boompje. Vader Gerrit zag het kleine gewas groter worden en bedacht zich of dit wel in zijn tuin kon blijven staan. Immers kastanjebomen kunnen heel erg groot worden. Hij besloot contact op te nemen met de groenafdeling van de gemeente. Deze had in eerste instantie geen interesse, maar bij nader inzien werd toch besloten op het boompje op een andere plek te planten. Dat werd het plantsoen aan de overkant van de Trompstraat waar de familie destijds woonde. Het boompje kreeg een mooie ruime plek waar het alle ruimte had om zich verder te ontwikkelen.  Ook Emiel en zijn zus groeiden op, gingen naar school, volgden een vervolgopleiding en vlogen uit. De familie verhuisde, maar de boom bleef staan.

Totdat vader Gerrit Runhart onlangs een kijkje nam en zag dat het kleine boompje van toen was uitgegroeid tot een  prachtige boom, die ook nog eens volop in bloei stond. Hij was geheel onder de indruk.

Emiel wordt dit jaar vijftig jaar, dat betekent dat de kastanjeboom inmiddels zo’n 45 jaar oud moet zijn. Dat bracht hem op een idee. Hij verraste zijn zoon met een bordje dat bij de kastanje geplaatst werd. ‘’Het is toch wel bijzonder dat uit een kastanje zo’n boom kan groeien!’’ Tijdens het ingraven van het bord, kwam er overigens nog een kastanje naar boven. Zou iemand datzelfde kunstje willen herhalen? Ach wie weet.