Maar liefst 65 jaar zijn ze getrouwd. Jan Essens(86) en zijn Bep(87). Hij woont nog steeds geheel zelfstandig aan de Gé van Rielstraat, maar zij moest noodgedwongen in Het Woolde in Hengelo worden opgenomen, vanwege vasculaire dementie. Elke dag bezoekt hij haar van ’s middags half vier tot ’s avonds half tien. Met de auto rijdt hij er naar toe en als het goed weer is met de e-bike. Leuk is het allerminst. ‘’Het afscheid is vreselijk. Elke keer wil ze mee naar huis!’’

Jan ontmoette Elisabeth Riteco, zoals Bep voluit heet, tijdens  een feestje in Den Helder, waar hij in dienst was bij de marine. ‘’Het was liefde op het eerste gezicht, het mooiste meisje van het bal Helemaal mijn type!’’ Toen het stel een poos verkering had gehad wilden ze graag trouwen om zich in te laten schrijven voor een huis van de marine. ‘’Dat moest in die tijd, anders kwam je niet in aanmerking.’’ Dat gebeurde op 4 maart 1954. Maar helaas kwam kort daarna het bericht dat Jan opgeroepen werd om uitgezonden te worden naar Nieuw-Guinea. ‘’We zijn toen ook maar voor de kerk getrouwd op 5 juni en kort daarna op de 18^e vertrok de boot.’’ Jan was beroepsmilitair en besloot zijn contract niet te verlengen. Dat betekende dat hij na vijftien maanden terug kon naar huis. ‘’Daar trof ik Bep aan met onze oudste in een compleet ingerichte woning!’’ Zo snel kan het gaan.

Jan bleef nog zes jaar betrokken bij de marine, maar nam toen een baan aan bij Holland Signaal. Het gezin vestigde zich in Hengelo. Bep verzorgde het huishouden en het gezin groeide uit tot vier kinderen, drie jongens en een meisje.  Inmiddels zijn daar ook vijf kleinkinderen bij gekomen. De dochter woont ook in Borne.

Al dertig jaar geniet Jan inmiddels van zijn pensioen, maar de laatste jaren bleef hun verdriet echter niet bespaard. ‘’Dat begon toen ik geopereerd moest worden aan mijn knie. Bep kon niet meer voor zichzelf zorgen, ik was al honderd procent mantelzorger. Dus moest ze worden opgenomen.’’ Er was plek in het Woolde, in eerste instantie zou het tijdelijk zijn, ik kon daar zelf na de operatie ook naar toe om te revalideren. Maar daar woont ze inmiddels al twee jaar, ik kon niet blijven en moest terug naar huis. ‘’Misschien dat ze ooit nog naar Borne kan, dan zijn we in ieder geval weer samen. Het mooie van het Woolde is dat we hier redelijk wat privacy hebben, dat is ook wel wat waard. Meestal kijken we samen even televisie, maar het ergste is het afscheid, dan begint ze telkens spullen te pakken die ze mee wil nemen. Dat is vreselijk! ’’ Hij weet niet hoelang hij nog mobiel genoeg blijft om elke dag op en neer te rijden. De leeftijd gaat meespelen. Deze verdrietige situatie verergerde nog met de dood van een zoon die afgelopen jaar op 63-jarige leeftijd overleed.

Afgelopen maandag werd er even feest gevierd. Burgemeester Rob Welten kwam op bezoek. In juni staat er een groter feestje gepland, samen met familie en vrienden.  A.H.