In de rubriek van de Heemkunde: ‘’Zo was het toen, zo is het nu’’, stond vorige week een artikel over de oranjeboom voor het Dorset. Deze boom werd op 7 januari 1937 geplant ter ere van het huwelijk van toen nog prinses Juliana met prins Bernhard.

Een paar dagen later ging de telefoon bij mij thuis. Een vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde mij dat haar vader op de foto stond. Het ging om de 89 jarige Ben Maters, die thans met zijn echtgenote  in een appartement aan de Sancta Maria woont. Ze wilde zo graag de bewuste foto hebben, want die ontbrak in het familiealbum. Uiteraard vond ik dat geen probleem, maar zelf wilde ik graag weten hoe het een en ander in zijn werk ging destijds, dus we maakten een afspraak. Samen met Bertie Veldhuis, de auteur van het artikel gingen we op de koffie met een afdruk van de bewuste foto.

Ja hij wist het nog heel goed! Hij zat op de Bleekschool midden in het centrum. ‘’Tien kinderen van zeven jaar mochten meehelpen met graven, maar het was mijn verjaardag. Ik werd 7jaar op die  7^de januari, dus ik was de jongste en ik mocht het gat graven!’’  Bijna was het alsnog mis gegaan, want vader Maters was het hoofd van de Bleekschool en wilde niet dat men zou denken dat zijn kinderen voorgetrokken werden, dus hij gaf geen toestemming. ‘’Ik was de jongste van tien kinderen thuis en we woonden aan de Oude Deldensestraat. Maar de burgemeester, die destijds op de hoek in de ambtswoning aan de Bleek woonde, kwam bij ons thuis en zei: ‘’Hij gaat het doen of jij het goed vindt of niet!’’ Ze moeten er nu nog om lachen, maar Ben weet nog dat hij apetrots was!

Met een mooie versierde spade mocht hij de eerste scheppen zand weghalen. ‘’Er was een lintje gespannen en daar moest ik langs graven’’, vertelt hij. ‘’Dat lint was eigenlijk te kort, want er was een stuk waar niets lag. Men was bang dat ik in het gat zou vallen, maar ik wist wel hoe ik graven moest!’’ Een graafwerktuig had het grote werk al gedaan, zodat de boom erin kon. Ben hoefde alleen maar een paar scheppen zand in het gat te gooien.

Na het officiële gedeelte konden de jongetjes weer terug naar school. Ze kregen allemaal wel een zak snoep en dat ging er goed in. Verder werd er geen aandacht aan besteed. ‘’Ze maakten toen overal niet zo’n toestand van. We gingen gewoon weer aan het werk!’’

Maters heeft het verhaal dikwijls aan zijn kleinkinderen verteld, hij is er best een beetje trots op. Een kleinzoon liet zich zelfs fotograferen bij de plaquette aan de voet van de boom. ‘’Zo blijft de herinnering levend!’’    A.H.